តអ្នកនិពន្ធ

មើលទាំងអស់

អត្ថបទដោយ David C. McCasland

ផ្តួលរំលំជញ្ជាំង

ន្ទាប់ពីសង្រ្គាមលោកលើកទី២បានបញ្ចប់ សង្រ្គាមត្រជាក់ក៏បានចាប់ផ្តើម នៅពេលដែលប្រទេសក្នុងប្លុកសេរី និងប្រទេសក្នុងប្លុកកម្មុយនីស បានធ្វើការគំរាមកំហែងគ្នា និងប្រណាំងប្រជែងគ្នាយកអំណាច។ ជញ្ជាំងក្រុងប៊ែរឡាំង ត្រូវបានគេសាងសង់ឡើង ក្នុងខែសីហា ឆ្នាំ១៩៦១ ហើយបានឈរនៅទីនោះ អស់រយៈពេលជិត៣ទសវត្សរ៍ ជានិមិត្តរូបដ៏មានអំណាចបំផុត ដែលតំណាងឲ្យសេចក្តីសម្អប់ដ៏ក្តៅគគុក ដែលបណ្តាប្រទេសទំាងឡាយមានចំពោះគ្នា នៅសម័យនោះ។ បន្ទាប់មក នៅថ្ងៃទី៩វិច្ឆិការ ឆ្នាំ១៩៨៩ គេបានប្រកាសថា ប្រជាពលរដ្ឋទាំងឡាយ អាចធ្វើដំណើរដោយសេរី ពីភាគខាងកើត  ទៅភាគខាងលិចក្រុងប៊ែរឡាំង។  គេក៏បានវាយកំទេចរបងជញ្ជាំងនោះចោល នៅឆ្នាំបន្ទាប់។

រឿងនេះធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំរឿងលោកយ៉ូសែប ក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ដែលគាត់ជាកូនសំណប់របស់ឪពុក។ បងប្អូនរបស់គាត់ក៏បានស្អប់ ហើយធ្វើបាបគាត់(លោកុប្បត្តិ ៣៧-៥០)។ តែយ៉ូសែបមិនបានសង់ជញ្ជាំងនៃសេចក្តីសម្អប់ ដើម្បីចែកខ័ណ្ឌខ្លួនគាត់ និងបងប្អូនរបស់គាត់ ដែលបានលក់គាត់ ឲ្យធ្វើជាទាសករឡើយ។ ពេលដែលមានគ្រោះទុរភិក្ស បងប្អូនរបស់គាត់ក៏បានមកជួបគាត់ ដោយមិនបានមើលគាត់ស្គាល់ទេ តែយ៉ូសែបបានប្រព្រឹត្តចំពោះបងប្អូនគាត់ ដោយចិត្តសប្បុរស ហើយប្រាប់ពួកគេថា “អ្នករាល់គ្នាបានគិតធ្វើអាក្រក់ដល់ខ្ញុំ តែព្រះទ្រង់សម្រេចជាការល្អវិញ”។ គាត់ក៏កម្សាន្តចិត្តគេ ហើយនិយាយស្រទន់នឹងគេ(៥០:២០-២១) ដោយផ្សៈផ្សាទំនាក់ទំនងឡើងវិញ។

កាលពីជាង២៥ឆ្នាំមុន គេបានផ្តួលរំលំរនាំងនៃការគៀបសង្កត់ ដែលមនុស្សបានបង្កើត ក្នុងប្រទេសអាឡឺម៉ង់ ដែលនាំឲ្យមានសេរីភាព និងការជួបជុំគ្រួសារ និងមិត្តភ័ក្តិឡើងវិញ។ បើសិនជាយើងសង់ជញ្ជាំងនៃកំហឹង និងការបែកបាក់រវាងយើង និងអ្នកដទៃ នោះព្រះអម្ចាស់ស្ម័គ្រព្រះទ័យ នឹងជួយឲ្យយើង…

តន្រ្តី និងឧបករណ៍ចាក់តន្រ្តី

លោកគ្រីស្តូហ្វ័រ ឡក់(Christopher Locke) បានទិញឧបករណ៍ភ្លេងសម្រាប់ផ្លុំចាស់ៗ ដែលមានដូចជាត្រែ ត្រែទាញ និងស្នែងបារាំង ហើយបានកែឆ្នែឧបករណ៍ភ្លេងទាំងនោះ ឲ្យក្លាយជាអំភ្លី សម្រាប់ប្រើជាមួយទូរស័ព្ទអាយហ្វូន និងអាយផេត។ គាត់បានបង្កើតឧបករណ៍នោះ ឲ្យមានរូបរាង្គដូចឧបករណ៍បំពងសម្លេងដែលមានរាង្គដូចត្រែ ដែលគេបានប្រើ ក្នុងការចាក់សម្លេងស្តាប់ជាលើកទីមួយ ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្ត នៅចុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៨០០។ ភ្លេងដែលគេបានចាក់ស្តាប់ ដោយប្រើអំភ្លីរបស់លោកគ្រីស្តូហ្វ័រ មានសម្លេង “ឮជាង ច្បាស់ជាង ងុំជាង ហើយជ្រៅជាង”ឧបករណ៍បំពងសម្លេង ឬអូប៉ាល័រតូចៗ ដែលគេប្រើជាមួយឧបករណ៍ឌីជីធល ដូចជាទូរស័ព្ទទំនើបជាដើម។ ឧបករណ៍របស់គាត់មិនគ្រាន់តែជាស្នាដៃសីល្បៈដ៏គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍នោះទេ តែថែមទាំងមិនត្រូវការថាមពលអគ្គីសនី ពេលដែលគេប្រើវាជាអំភ្លី សម្រាប់ចាក់តន្ត្រីដែលគេចូលចិត្តស្តាប់។

យ៉ាងណាមិញ សំបុត្រដែលសាវ័កប៉ុលបានសរសេរផ្ញើទៅកាន់ពួកជំនុំនៅក្រុងកូរិនថូស ឲ្យរំឭកយើងនៅថ្ងៃនេះថា ពេលយើងរស់នៅថ្វាយព្រះគ្រីស្ទ និងនិយាយប្រាប់គេ អំពីព្រះអង្គ យើងមិនមែនជាតន្ត្រីទេ តែយើងជាឧបករណ៍ចាក់តន្រ្តី។ គឺដូចដែលគាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “យើងខ្ញុំមិនប្រកាសប្រាប់ពីខ្លួនយើងខ្ញុំទេ គឺពីព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ ជាព្រះអម្ចាស់វិញ ហើយក៏រាប់ខ្លួនយើងខ្ញុំ ថាជាបាវបំរើរបស់អ្នករាល់គ្នា    ដោយព្រោះព្រះយេស៊ូវដែរ”(២កូរិនថូស ៤:៥)។    គោលបំណងរបស់យើង  គឺមិនមែនដើម្បីធ្វើជាព្រះរាជសាររបស់ព្រះអង្គឡើយ  តែធ្វើជាអ្នកនាំព្រះរាជសារព្រះអង្គ ទៅប្រាប់គេ តាមរយៈទីបន្ទាល់នៃការរស់នៅ និងតាមរយៈបបូរមាត់របស់យើង។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “យើងមានទ្រព្យសម្បត្តិនេះនៅក្នុងភាជនៈដី ដើម្បីឲ្យឥទ្ធិឫទ្ធិលើសលប់បានមកពីព្រះ មិនមែនពីយើងខ្ញុំទេ”(ខ.៧)។

បើសិនជាត្រែចាស់ៗ អាចធ្វើជាអំភ្លីចាក់ភ្លេងយ៉ាងពិរោះបាន…

សង្រ្គាមពាក្យសម្តី

នៅថ្ងៃទី២៨ ខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩១៤ ប្រទេសអូទ្រីស-ហុងគ្រី បានប្រកាសសង្រ្គាមនឹងប្រទេសសឺបៀ ជាការឆ្លើយតប ចំពោះការធ្វើឃាតព្រះអង្គម្ចាស់ ហ្វ្រង់ស៊ីស ហ្វឺឌីណង់(Francis Ferdinand) និងព្រះនាមសូភី មហេសីរបស់ទ្រង់។ ក្នុងរយៈពេលតែ៩០ថ្ងៃសោះ ប្រទេសដទៃទៀតនៅអឺរ៉ុប ក៏បានចូលដៃជាមួយប្រទេសទាំងពីរ ក្នុងនាមជាសម្ព័ន្ធមិត្ត និងដើម្បីបំពេញបំណងរបស់ខ្លួន។ ហេតុការណ៍ដ៏តូចនេះបានរីករាលដាល ទៅជាសង្រ្គាមលោកលើកទី១ ដែលស្ថិតក្នុងចំណោមជម្លោះយោធា ដែលមានវិនាសកម្មបំផុត ក្នុងសម័យទំនើប។

សោកនាដកម្មសង្រ្គាម គឺមានសភាពធ្ងន់ធ្ងរណាស់ តែទំនាក់ទំនង និងគ្រួសាររបស់យើងក៏អាចចាប់ផ្តើមមានភាពប្រះស្រាំ ដោយសារតែពាក្យសម្តីសំអប់តែពីរបីម៉ាត់ប៉ុណ្ណោះ។ គឺដូចដែលសាវ័កយ៉ាកុបបានមានប្រសាសន៍ថា “មើលចុះ ភ្លើងតែបន្តិចទេ អាចនឹងឆេះព្រៃធំៗ ទៅបាន”(យ៉ាកុប ៣:៥)។ គន្លឹះដើម្បីជៀសវាងជម្លោះពាក្យសម្តី គឺមានក្នុងបទគម្ពីរសុភាសិត ដែលបានចែងថា “ពាក្យតបឆ្លើយដោយស្រទន់ នោះរមែងរំងាប់សេចក្តីក្រោធទៅ តែពាក្យគំរោះគំរើយ នោះបណ្តាលឲ្យមានសេចក្តីកំហឹង”(១៥:១)។

ពាក្យសម្តីដ៏ខ្លី អាចបណ្តាលឲ្យមានជម្លោះដ៏ធំ។ ពេលយើងសម្រេចចិត្តថា មិនតបតដោយពាក្យសម្តី ដោយយល់ដល់ព្រះគុណព្រះ នោះយើងបានថ្វាយព្រះកិត្តនាមដល់ព្រះយេស៊ូវ ដ៏ជាព្រះសង្រ្គោះនៃយើង។ ពេលដែលគេវាយធ្វើបាប និងជេរប្រមាថ គឺព្រះអង្គបានសម្រេចបទទំនាយដែលលោកអេសាយបានថ្លែងថា “ទ្រង់ត្រូវគេសង្កត់សង្កិន ហើយធ្វើទុក្ខ តែទ្រង់មិនបានហើបព្រះឱស្ឋសោះ”(អេសាយ ៥៣:៧)។

បទគម្ពីរសុភាសិតនេះបានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យនិយាយការពិត ហើយស្វែងរកសន្តិភាព តាមរយៈពាក្យសម្តីរបស់យើង។ គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “ឯអណ្តាតដ៏លំហើយ…

អំណាចធ្វើឲ្យផ្លាស់ប្រែ

លោកតូនី វេកន័រ(Tony Wagner) ជាអ្នកអប់រំ និងជាអ្នកនិពន្ធសៀវភៅដែលលក់ដាច់បំផុត។ គាត់បានមានជំនឿយ៉ាងមុតមាំ ចំពោះ“ការមានគំនិតថ្មី” ដែលធ្វើឲ្យពិភពលោកមានការកែប្រែក្នុងការគិត និងធ្វើការងារ។ គាត់បាននិពន្ធសៀវភៅ ដែលមានចំណងជើងថា “ការបង្កើតគំនិតថ្មី” ដែលនិយាយអំពី ការបង្កើតឲ្យមានយុវជន ដែលនឹងកែប្រែពិភពលោក ។ ក្នុងសៀវភៅនោះ  គាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “ការមានគំនិតថ្មី កើតមានក្នុងគ្រប់ផ្នែកទំាងអស់នៃការប្រឹងប្រែងរបស់មនុស្ស ហើយមនុស្សភាគច្រើន អាចមានភាពប៉ិនប្រសព្វ និងមានគំនិតថ្មីកាន់តែច្រើន អាស្រ័យទៅលើបរិស្ថាន និងឱកាស”។

សាវ័កប៉ុលស្ថិតក្នុងចំណោមអ្នកដែលនាំឲ្យគេមានគំនិតថ្មី ក្នុងសតវត្សរ៍ទី១ ដែលបានធ្វើដំណើរទូទាំងតំបន់អាស៊ី មីន័រ ដោយប្រកាសប្រាប់បណ្តាជន អំពីរបៀបដែលពួកគេអាចផ្លាស់ប្រែ ដោយសេចក្តីជំនឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ គាត់បានសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកជំនុំ នៅទីក្រុងរ៉ូមថា “កុំឲ្យត្រាប់តាមសម័យនេះឡើយ ចូរឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានផ្លាស់ប្រែវិញ ដោយគំនិតបានកែជាថ្មីឡើង”(រ៉ូម ១២:២)។ គាត់បានជំរុញពួកគេ ឲ្យថ្វាយខ្លួនដាច់ដល់ព្រះ(ខ.១)។ សាវ័កប៉ុលបានមើលថែរ និងបង្រៀនពួកគេ ពីរបៀបរស់នៅ ក្នុងជីវិត ដែលយកព្រះគ្រីស្ទជាទីមួយ ហើយមានការលះបង់ ក្នុងពិភពលោកដែលមានភាពអាត្មានិយម និងភាពលោភលន់។

ពិភពលោកមានការផ្លាស់ប្តូរយ៉ាងខ្លាំង ចាប់តាំងពីសម័យសាវ័កប៉ុលមក។ តែមនុស្សយើងនៅតែស្រេកឃ្លានក្តីស្រឡាញ់ ការអត់ទោស និងអំណាចកែប្រែជីវិត មិនខុសពីសម័យមុនទេ។ ព្រះយេស៊ូវ ជាអង្គបុគ្គលដ៏អស្ចារ្យបំផុត ដែលបាននាំគេឲ្យកែប្រែគំនិតជាថ្មី។ ព្រះអង្គប្រទានឲ្យយើងមានគំនិតថ្មី  ហើយបានអញ្ជើញយើង  ឲ្យពិសោធនឹងជីវិតថ្មី…

ពន្លឺដែលចាំងកាត់ភាពងងឹត

ផ្ទាំងគំនូរ ដែលមានចំណងជើងថា ផ្លូវនៃពន្លឺ ជាស្នាដៃរបស់វិចិត្រករម្នាក់ នៅទីក្រុងខូឡូរ៉ាដូស្ព្រីង ឈ្មោះបប់ ស៊ីមភីច(Bob Simpich)។ ផ្ទាំងគំនូរនេះបានបង្ហាញ អំពីដើមអេស្ពិនដែលដុះផ្តុំគ្នាជាច្រើន ដែលមានស្លិកពណ៌មាស ដោយសារចាំងពន្លឺថ្ងៃ នាសរទរដូវ។ វិចិត្រករបានគូរូបស្លឹក នៅចុងដើមអេស្ពិន យ៉ាងប៉ិនប្រសប់ ឲ្យមានពន្លឺចែងចាំង ហើយបានដាក់ពន្លឺថ្ងៃ លាយជាមួយនឹងស្រមោល នៅលើដីនៅក្រោមដើមឈើរទាំងនោះ។ ជាងគំនូររូបនេះបានមានប្រសាសន៍ថា ការដាក់ពន្លឺ និងស្រមោលឲ្យមានភាពឆ្លុះគ្នាដូចនេះ បានធ្វើឲ្យគេជក់ចិត្តនឹងពន្លឺដែលចាំងចុះពីលើមកកាត់តាមម្លប់ឈើ។

យ៉ាងណាមិញ សាវ័កប៉ុលបានសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅកាន់អ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ នៅក្រុងកូរិនថូសថា “ដ្បិតគឺជាព្រះ ដែលមានព្រះបន្ទូលបង្គាប់ ឲ្យមានពន្លឺភ្លឺចេញពីសេចក្តីងងឹត ទ្រង់បានបំភ្លឺមកក្នុងចិត្តយើងខ្ញុំ ឲ្យយើងខ្ញុំមានរស្មីពន្លឺនៃដំណើរស្គាល់សិរីល្អរបស់ព្រះ ដែលនៅព្រះភក្ត្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ”(២កូរិនថូស ៤:៦)។ បន្ទាប់មក សាវ័កប៉ុលក៏បានបន្តរៀបរាប់អំពីភាពពិតនៃជីវិតមនុស្ស ដែលក្នុងនោះ យើងត្រូវគេសង្កត់សង្កិនគ្រប់ជំពូក តែមិនទ័លផ្លូវឡើយ មានសេចក្តីវិលវល់ តែមិនទ័លគំនិតទេ មានគេធ្វើទុក្ខ តែមិនមែនត្រូវចោលនៅម្នាក់ឯងទេ ត្រូវគេវាយដួលស្តូក តែមិនស្លាប់ទេ”(ខ.៨-៩)។

ពេលខ្លះ ការពិបាក ទុក្ខព្រួយ និងការបាត់បង់ ធ្វើឲ្យយើងយល់ថា ពន្លឺនៃព្រះភ័ក្រ្តព្រះ ហាក់ដូចជាខ្សោយទៅៗ។ ប៉ុន្តែ ទោះបីជាយើងស្ថិតក្នុងស្រមោលដ៏ងងឹតនោះក៏ដោយ ក៏យើងនៅតែអាចដឹងថា ព្រះអង្គគង់នៅជាមួយយើងជានិច្ច។

បើសិនជាយើងដើរ ក្នុងពន្លឺរបស់ព្រះអង្គ ដែលចែងចាំងកាត់ភាពងងឹត យើងនឹងបានដឹងជាថ្មីម្តងទៀតថា…

ការចាប់ផ្តើមជាថ្មី

ប្ទេសជាច្រើនបានបង្កើតច្បាប់សុខាភិបាល ដែលហាមមិនឲ្យគេយកពូកចាស់ៗ ទៅលក់ ឬប្រើឡើងវិញ ហើយតម្រូវឲ្យបោះចោលដូចសំរាម។ លោកធីម ឃីណាន(Tim Keenan) ក៏បានដោះស្រាយបញ្ហានេះ ហើយសព្វថ្ងៃនេះ មុខជំនួញរបស់គាត់បានជួលមនុស្សជាង១០នាក់ ឲ្យប្រមូលទុកនូវគ្រឿងផ្សំនីមួយៗ របស់ពូកចាស់ៗ ដែលមានដូចជា ដែក ក្រណាត់ និងអេប៉ុង សម្រាប់កែច្នៃឡើងវិញ។ ប៉ុន្តែ រឿងនេះមិនមែនមានតែប៉ុណ្ណេះទេ។ លោកប៊ីល វ៉ូគ្រីន(Bill Vogrin) ដែលជាអ្នកកាសែតបានសរសេរថា “លោកឃីណានយកទៅកែច្នៃគ្រឿងទាំងអស់នោះឡើងវិញ … តែគាត់មានជោគជ័យបំផុត នៅក្នុងការកែច្នៃមនុស្ស”(ដកស្រង់ចេញពីកាសែត ខូឡូរ៉ាដូ ស្ព្រីង)។ លោកឃីណាន បានជួលពួកប្រុសៗ  ដែលចេញពីមន្ទីកែប្រែ  និងអ្នកដែលរស់នៅតាមជញ្ចើមថ្នល់ ឲ្យពួកគេមានការងារធ្វើ និងមានឱកាសជាលើកទីពីរ។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា “យើងបានជួលមនុស្ស ដែលគេមិនចង់រាប់រក ឲ្យធ្វើការជាមួយយើង”។

បទគម្ពីរលូកា ៥:១៧-២៦ បាននិយាយ អំពីការដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រោសរូបកាយ  និងវិញ្ញាណរបស់ជនពិការម្នាក់។  បន្ទាប់ពីព្រឹត្តិការណ៍ដ៏អស្ចារ្យនេះបានកើតឡើងហើយ លោកលេវីបានឆ្លើយតបការត្រាសហៅរបស់ព្រះយេស៊ូវ ឲ្យដើរតាមព្រះអង្គ ហើយបន្ទាប់មក គាត់ក៏បានអញ្ជើញមិត្តភ័ក្តិរបស់គាត់ដែលជាពួកយកពន្ធដូចគ្នា និងមិត្តភ័ក្តិដទៃទៀត ឲ្យមកជប់លៀង ដើម្បីជាការគោរពដល់ព្រះអម្ចាស់(ខ.២៧-២៩)។ ពេលដែលអ្នកខ្លះបានចោទព្រះយេស៊ូវថា បានសោយអាហារជាមួយពួកអ្នកយកពន្ធ និងមនុស្សមានបាប(ខ.៣០) ព្រះអង្គក៏បានរំឭកពួកគេថា មនុស្សដែលមានសុខភាពល្អ មិនត្រូវការគ្រូពេទ្យទេ ហើយមានបន្ទូលទៀតថា ព្រះអង្គមិនបានមកហៅពួកមនុស្សសុចរិតទេ…

ភាពបន្ទាន់នៃវិញ្ញាណ

កាល​ពី​ខែ​មិនា ឆ្នាំ​២០១១ មាន​រលក​យ​ក្សស៊ូ​ណាមិ បាន​វាយ​ប្រហារ​មក​លើ​ប្រទេស​ជប៉ុន ​ឆក់​យក់​ជីវិ​ត​ម​នុស្ស ជិត​១​ម៉ឺ​ន ៦ពា​ន់​នាក់ ពេលដែ​ល​វាបំ​ផ្លិច​បំផ្លាញ​ក្រុង និង​ភូមិ​ទាំង​ឡាយ នៅតា​ម​មាត់​ស​មុ​ទ្រ។ អ្នកស្រី​​ក្រេតធែល អឺលីជ(Gretel Erlich) ដែលជា​អ្ន​ក​និ​ពន្ធ និ​ង​កវី​កំណាព្យ​បាន​ធ្វើ​​ដំណើរ​មក​កាន់​ប្រទេ​ស​ជប៉ុ​ន ដើម្បី​មើល  និង​កត់​ត្រា​អំ​ពីវិនាស​កម្ម​​នោះ។​  ​នា​ង​បា​ន​​ធ្វើ​សេ​ចក្តី​រាយការ​ណ៍ព​ត៌​មា​ន អំពីអ្វីដែលនាងបានឃើញហើយ តែនៅតែ​មា​នអា​រ​ម្មណ៍​ថា​មិ​ន​គ្រ​ប់​គ្រាន់​ បា​នជា​នា​ង​និ​ពន្ធ​កំណាព្យ​មួយ​ប​ទ អំពី​រឿង​​នោះ។ ក្នុងកា​រសម្ភាស ក្នុងកា​រផ្សា​យ​ព​ត៌​មាន​របស់ទូ​រ​ទស្ស​ន៍ប៉ុ​ស្ទភីប៊ីអេស គាត់បា​ន​មា​​នប្រ​សា​សន៍ថា​ ​“លោក​វីលាម ស្តាហ្វ៊ត(William Stafford) ជាមិ​ត្ត​ចាស់​រ​ប​ស់ខ្ញុំ​ និង​ជាក​វីកំ​ណាព្យ ដែល​បាន​លាចាក​លោក​ហើ​យ គាត់​បាន​មា​ន​ប្រ​សាសន៍​ថា កំណាព្យ​ជា​ភាព​បន្ទាន់​នៃវិ​ញ្ញា​ណ”​។​

យ៉ាង​ណាមិ​ញ​ ​យើង​ស​ង្កេត​ឃើ​ញ​ថា​ ព្រះ​គ​ម្ពី​រទាំ​ងមូ​ល​បាន​ប្រើប​ទកំ​ណា​ព្យ​ជា​ច្រើ​ន ដើម្បី​បង្ហា​ញ​អំ​ពីអា​រម្មណ៍​ដ៏​ជ្រាល​​ជ្រៅ ​ដែលរា​ប់​ចាប់​ពី​​ការសរសើរ​ដំកើងដ៏មា​ន​អំ​ណរ រហូត​ដល់​ការ​បាត់​បង់​ដ៏​ឈឺចា​ប់​។ ពេល​ស្តេច​សូ​ល និង​ព្រះ​បុត្រា​ទ្រ​ង់​សុ​គ​ត ក្នុង​សង្រ្គា​ម ដាវីឌមាន​​សេចក្តី​ទុក្ខជាពន់ពេក​(២​សាំយ៉ូអែល ១:១-១២)។ ស្តេច​ដាវីឌ​​បា​នប​ង្ហា​ញ​ពី​ជម្រៅ​នៃ​វិ​ញ្ញាណរ​បស់​ទ្រ​ង់​ ក្នុង​បទ​កំណាព្យ ដែល​ទ្រង់​បា​នដា​ក់​ចំ​ណង​​ជើង​​ថា​ “បទ​ចម្រៀ​ង​នៃ​ធ្នូស​ង្រ្គា​ម” គឺដូ​ចដែ​ល​មា​នសេ​ចក្តី​ចែងថា​ “សូល និង​​យ៉ូណាថាន ជា​ទី​​គួ​រ​​ស្រឡាញ់ គួរ​រីករាយ​ណាស់​ពី​កាល​នៅ​រស់ ហើយ​កាល​ទ្រង់​សុគត នោះ​ក៏​មិន​ឃ្លាត​ពី​គ្នា​ដែរ … ឱះ​ឱ​ពួក​ខ្លាំង​ពូកែ​បាន​ដួល​ស្លាប់​នៅ​កណ្តាល​ចំបាំង​ហើយ យ៉ូណាថាន​ត្រូវ​គេ​សំឡាប់​នៅ​លើ​ទី​ខ្ពស់​របស់​ឯង … ឱ​យ៉ូណាថាន…

ឱព្រះយេស៊ូវដ៏សុភាព

លោក​ឆាល វេសលី(Charles Wesley ឆ្នាំ១៧០៧-១៧៨៨) ជា​អ្នក​ផ្សា​យ​ដំ​ណឹង​ល្អរ​បស់ពួ​កជំ​នុំ​មេតូឌីស ​ដែលបា​ននិ​ព​ន្ធបទ​ច​ម្រៀ​ង​ទំនុ​ក​ដំ​កើង និង​កំណាព្យ​បរិ​សុទ្ធ  ជាង​៩​ពាន់​បទ  ដែល​មាន​ដូច​ជាប​ទ​  “ឱ ខ្ញុំ​ចង់​បាន​​អណ្តាត​មួ​យ​ពាន់​” ជាដើ​ម។  បទ​ទំនុ​ក​ដំ​កើ​ង​​​ទាំ​ង​នោះ ជា​បទ​ចម្រៀងដ៏​ល្អ​ក្រៃ​លែង សម្រាប់​ច្រៀង​ស​រសើរ​ដំកើ​ងព្រះ​។ ប៉ុន្តែ កំណាព្យ​រប​ស់​គា​ត់ ដែល​មាន​ចំណង​ជើ​ងថា​ “ឱ ព្រះយេស៊ូវ​ដ៏សុ​ភា​ព ដ៏​ស្លូត​ត្រ​ង់” ដែល​​បា​ន​បោះពុ​ម្ភ​ផ្សា​យ​លើ​ក​ទី​មួ​យ ក្នុងឆ្នាំ១៧​៤២ ជាសេ​ចក្តី​អ​ធិស្ឋាន​ដ៏​ស្ងាត់​ស្ងៀ​ម​រប​ស់​ក្មេង​ម្នា​ក់​ ដែល​ឆ្លុះ​ប​ញ្ចាំង​អំ​ពី​របៀ​ប​ដែល​​យើងគ្រប់គ្នា​  គួរចូ​ល​ទៅ​រ​ក​ព្រះអ​ម្ចា​ស់  ដោយ​ចិ​ត្ត​ស្មោះត្រ​​ង់ និ​ង​ដោយ​ជំនឿ​ដ៏សា​ម​ញ្ញ។ កំណាព្យនេះ​ មា​នខ្លឹ​ម​សា​រ​ដូច​ត​ទៅ

ទូល​បង្គំ​ស្រ​ឡា​ញ់​ព្រះយេស៊ូ​វ​ ទ្រង់​ជាកូ​ន​ចៀ​ម​ដ៏​សុភាព

ទូល​បង្គំ​នៅ​ក្នុ​ង​ព្រះ​ហស្ត​រ​បស់​ព្រះ​អ​ង្គ​ ដែលពេ​ញ​ដោយ​ព្រះ​គុណ

ឱព្រះ​សង្រ្គោះ​ សូម​កែប្រែ​ជី​វិ​ត​ទូ​ល​បង្គំ ឲ្យ​បា​ន​ល្អដូ​ច​ព្រះ​អង្គ

សូម​គ​ង់នៅ​ក្នុ​ង​ចិ​ត្តទូ​ល​បង្គំ។

ពេលដែ​លពួ​កសា​វ័ក​រ​ប​ស់ព្រះ​យេ​ស៊ូវ​មួ​យ​ចំនួ​ន បាន​ប្រកែក​គ្នា អំពី​មុ​ខ​តំណែងដែ​ល​ពួក​គេ​នឹ​ង​ទ​ទួល ក្នុង​នគរព្រះ ព្រះអង្គ​ក៏​បាន ​ហៅ​​​កូន​​​ក្មេង​​​តូច​​​១​​មក ដាក់​​នៅ​​កណ្តាល​ពួក​គេ រួច​មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា “ខ្ញុំ​ប្រាប់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ជា​ប្រាកដ​ថា បើ​អ្នក​រាល់​គ្នា​មិន​ផ្លាស់​គំនិត ហើយ​ត្រឡប់​ដូច​ជា​កូន​តូច​នេះ នោះ​នឹង​ចូល​ទៅ​ក្នុង​នគរ​ស្ថានសួគ៌​ពុំ​បាន​ឡើយ”(ម៉ាថាយ ១៨:២-៣)។

កម្រមា​ន​ក្មេ​ងណា​ ​ដែលស្វែ​ង​រ​កមុ​ខ​តំ​ណែង ឬ​អំណា​ច​ណា​ស់។ ផ្ទុយ​ទៅ​វិ​ញ ពួកគេចង់​បាន​កា​រ​ទទួ​ល​ស្គា​ល់ និងសុ​វត្ថិ​ភា​ព​។​ ពួ​កគេ​តា​ម​ម​នុស្ស​ធំ​ជាប់​ ​គឺម​នុស្ស​ធំ​ដែ​ល​ស្រឡាញ់ និងមើ​ល​ថែ​រពួ​ក​គេ។  ព្រះយេ​ស៊ូវ​មិ​ន​ដែ​លប​ណ្តេ​ញក្មេ​ង​ៗ​  ឲ្យ​ចេញ​ពី​ព្រះ​អង្គឡើ​យ​។  ត្រង់​ចំណុច​នេះ លោក​វេ​សលីបា​ន​បង្ហា​ញ​ពីកា​រមានបំ​ណ​ងចិ​ត្ត​ដូ​ច​ក្មេ​ង​ៗ​…

កិច្ចការនៃសន្តិភាព

គេមិន​នឹក​ស្មា​ន​ថា​ ព្រះវិ​ហារដ៏​តូ​ចមួយ ក្នុង​ក្រុង​អ៊ុមបាហ្គ័រ រដ្ឋ​តិចសាស់ ជាក​ន្លែ​ងដែ​ល​មាន​ស្នាដៃ​សិល្បៈអ​ន្តរជា​តិ​នោះ​ទេ​។​ ប៉ុន្តែ ពេល​ដែល​ស​ង្រ្គា​មលោ​ក​លើ​កទី២​ កំពុង​ឆ្ពោះ​ទៅរក​ទីប​ញ្ចប់ មាន​អ្នក​ទោ​ស​ស​ង្រ្គាម ដែ​លជា​ជ​ន​ជា​តិអ៊ី​តាលី៧​នាក់ នៅក្នុ​ង​ជំរុំ​ឃុំឃាំង​ដ៏ធំ​មួយ នៅ​ក្បែរព្រះ​វិហារ​នោះ ត្រូវ​បាន​គេជ្រើ​សរើ​ស​ឲ្យជួ​យតុ​ប​តែង​ជ​ញ្ជាំ​ងឥ​ដ្ឋ​រប​ស់​ព្រះ​វិហា​រនោះ​ ដែល​នៅ​ទទេនៅ​ឡើ​យ។

អ្នក​ទោស​សង្រ្គា​មទាំ​ង​នោះមា​ន​ការ​ស្ទាក់​ស្ទើ​រ​ មិន​ចង់​ជួ​យជនជាតិអាមេរិក​ដែលជា​អ្នក​​ឃុំឃាំ​ង​​ពួ​ក​​គេ​​ទេ​ ​ប៉ុន្តែ ពួក​គេបា​ន​យល់​ព្រ​ម​ជួ​យ​ ដោយដា​ក់លក្ខ​ខណ្ឌ​ថា ​គេត្រូ​វចា​ត់​ទុក​ការប្រឹ​ងប្រែ​ងរ​ប​ស់ពួ​ក​គេ ជាកា​រប​រិច្ចាក​ចំពោះកា​រ​រាប់​អា​ន​គ្នាជា​បង​ប្អូន និង​ការ​យោគយ​ល់គ្នា​ ​ក្នុងនា​ម​ជា​គ្រីស្ទប​រិស័ទ​។  តែ​ខណៈ​ពេល​​ដែល​ពួក​គេ​កំពុ​ង​គូ​រូ​បគំ​នូរ  និង​ឆ្លាក់រូ​ប ដែល​ស្តីអំ​ពី​ពិធី​លៀង​ព្រះអ​ម្ចា​ស់ ពួក​គេ​ស្រាប់​តែ​មាន​អា​រម្មណ៍ល្អ​ បង្ហូរ​ចេញ​មក​ក្នុង​ចំណោ​មពួ​ក​គេ ដោយ​ឯក​ឯ​ង​។ ពួក​គេ​ក៏ឈ​ប់និយា​យគ្នា  អំពី​សង្រ្គាម  និង​អតីត​កា​ល ព្រោះ​ពួក​គេ​ដឹ​ងថា ខ្លួន​កំ​ពុ​ង​នៅ​ទីនោះ​ ដើម្បី​ធ្វើកិច្ចកា​រ​នៃស​ន្តិភាព និង​សេចក្តី​ស្រឡាញ់។

ជីវិត​រប​ស់​យើ​ងមាន​ប​ញ្ហាជាច្រើន ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​យើង​ពិ​បាក​នឹង​ស្គាល់ស​ន្តិភា​ពរ​បស់​ព្រះ។​ យើង​អាច​មា​ន​អារម្ម​ណ៍ថា​ ខ្លួន​កំពុង​ជាប់ឃុំ​ ដោយអា​រម្មណ៍​ដ៏ពិ​បា​ក ដោយ​ទំនា​ក់ទំ​ន​ង​ដែ​លល្អ​ក់​ក​ករ និ​ងដោ​យ​កាលៈទេសៈ ដែល​ទាល់​ច្រក​ជាដើម​។​ ប៉ុន្តែ សន្តិភា​ព​អាច​រំ​ដោះយើ​ងចេ​ញ​ មិន​ថា​យើង​នៅ​ទី​កន្លែ​ង​ណា ​ឬនៅ​ពេល​ណាក៏​ដោ​យ។​ សាវ័ក​យ៉ាកុ​ប​បា​នរំ​ឭ​កយើ​ង​ថា​ “​ប្រាជ្ញា​ដែ​ល​មក​ពី​ស្ថាន​លើ នោះ​មុន​ដំបូង​ហៅ​ថា​បរិសុទ្ធ រួច​មក​មាន​មេត្រី​ចិត្ត សេចក្តី​សំឡូត ចិត្ត​ទន់ ក៏​ពេញ​ដោយ​សេចក្តី​មេត្តាករុណា និង​ផល​ល្អ ឥត​រើស​មុខ ហើយ​ឥត​ពុត​មាយា​ផង រីឯ​ផល​នៃ​សេចក្តី​សុចរិត នោះ​បាន​ព្រោះ​ចុះ​ដោយ​សេចក្តី​មេត្រី…

សូមឲ្យខ្ញុំច្រៀងសរសើរ

ពេល​មួយខ្ញុំ​​​បាន​សួរ​មិ​ត្ត​ភក្តិខ្ញុំ​ អំពីសុខ​​ទុក្ខរបស់ម្តាយ​​គា​ត់​។​ គាត់​ក៏បា​ន​ប្រា​ប់​ខ្ញុំ​ថា​ ជម្ងឺ​បាត់​ការ​ចង​ចាំបា​ន​ធ្វើ​ឲ្យ​គា​ត់ភ្លេច​ឈ្មោះ​មនុស្ស​ជាច្រើ​ន​ និង​បាន​ភ្លេ​ច​អ្វី​ៗ​ដែល​បាន​កើត​ឡើង​កាល​ពីមុ​​ន។  គាត់បា​ននិ​យាយ​ទៀតថា​ ​ ទោះបី​ជា​មា​ន​បញ្ហា​ដូច​នេះ​ក៏​ដោយ  ក៏​គាត់​នៅ​តែអា​ចអ​ង្គុយ​លេ​ង​ព្យា​ណូ ដោយ​មិន​ចាំ​បា​ច់​ប្រើ​ក្រដាស់​ភ្លេង​ជាជំ​នួ​យ ហើយ​គា​ត់បា​ន​លេង​បទ​ទំនុក​បរិសុទ្ធ​បាន​យ៉ា​ងពិ​រោះ តាម​ការ​ច​ង​ចាំរ​បស់​គាត់។

កាលពី​២​៥០០​ឆ្នាំ​មុ​ន លោក​ប្លាតុង និងលោ​ក​អារីស្តូត ដែល​ជា​ទស្ស​ន​វិទូក្រិ​ក នៅ​សម័យ​បុរាណ​បាន​ស​រសេ​រអំ​ពី​អំ​ណាច​​​រប​ស់ត​ន្រ្តី ដែលអា​ច​ជួ​យ និង​ព្យាបាល​ជ​ម្ងឺ។ ប៉ុន្តែ ជាច្រើ​នស​ត​វត្សរ៍ មុន​សម័យ​នោះ ព្រះ​​​គម្ពី​រ​​បរិសុ​ទ្ធ​ មាន​ខ​គម្ពី​រ​ជា​ច្រើ​ន ដែល​មាន​​កា​រ​​​ជ្រួ​​ត​​ជ្រា​ប ទៅដោ​យ​បទ​ចម្រៀង ដែល​រាប់​ចាប់​តាំ​ង​ពី​បទ​គ​ម្ពី​រដែ​ល​បា​នចែ​ង អំពី​លោក​យូបាល ដែលជា ​“ឪពុកនៃពួកអ្នកលេងស៊ុង និងខ្លុយ”(លោកុប្បត្តិ ៤:២១)  រហូតដ​ល់​ប​ទ​គម្ពី​រ​ដែ​ល​ចែង​អំ​ពី​ពួ​កអ្ន​ក​​ដែល “​ច្រៀង​ទំនុក​របស់​លោក​ម៉ូសេ ជា​បាវ​បំរើ​នៃ​ព្រះ និង​ទំនុក​របស់​កូន​ចៀម​”​(វិវរណៈ ១៥:៣)។ ដូច​នេះ​ បណ្តាទំ​ព័រ​នៃ​ព្រះ​គម្ពី​រ​បា​ន​បន្លឺសំនៀង​ដ៏ពិ​រោះនៃត​ន្រ្តី។ ជាញឹ​កញា​ប់​ គេ​ហៅក​ណ្ឌ​ទំ​នុក​ដំកើង​ថា “កណ្ឌប​ទ​ច​ម្រៀងនៃព្រះ​គ​ម្ពីរ” ដែលនាំ​ចិត្ត​យើ​ង ឲ្យ​គិត​ដ​ល់​សេចក្តី​ស្រឡាញ់ និង​ភាព​ស្មោះ​ត្រង់​រ​ប​ស់ព្រះ​។ បទ​គម្ពី​រទំ​នុ​ក​ដំកើ​ង​បា​នប​ញ្ច​ប់​ ដោយ​ពាក្យ​​ថា “គួរ​​ឲ្យ​​ជីវិត​​ទាំ​ង​ឡាយ​ដែល​​មាន​​ដង្ហើម បាន​​សរសើរ​​​ដល់​​ព្រះយេ​ហូវ៉ា ចូរ​ស​រសើរ​​ដ​ល់​​ព្រះ​យេហូវ៉ា​ចុះ”​(ទំនុកដំកើង ១៥០:៦)  ដែល​នេះជា​កា​រអ​ញ្ជើញ​យើ​ង​ម្ត​ង​ហើយ​ម្ត​ង​ទៀ​ត ឲ្យ​ថ្វាយ​ប​ង្គំ​​ព្រះ។

សព្វថ្ងៃ​នេះ​ យើង​ក៏​ចាំបា​ច់​ត្រូ​វ​ឲ្យ​ព្រះ​អង្គ​ធ្វើកា​រ​ក្នុង​ចិ​ត្តយើ​ង ដោយ​ប្រើ​តន្ត្រីច​ម្រៀង ដូច​នៅ​សម័យ​មុ​ន​ផ​ង​ដែ​រ។ ទោះ​បី​ជា​យើ​ងជួ​ប​ប​ញ្ហាអ្វី​ក៏​ដោ​យនៅ​ពេល​ថ្ងៃ​ ចូរ​យើង​ច្រៀង​ស​រសើរ​ព្រះ​អង្គ​នៅពេ​លល្ងា​ច​ថា​ “ឱ​ព្រះ​ដ៏​ជា​កំឡាំង​នៃ​ទូលបង្គំ​អើយ​​…